Janusz Żak

Janusz Żak

Bas-baryton. 

Urodził się w 1987 roku w Wejherowie. Od najmłodszych lat zdradzał zainteresowania muzyczne, występując na estradzie oraz grając na fortepianie, gitarze i kontrabasie. Swoje pierwsze zawodowe doświadczenia sceniczne zdobywał na deskach Teatru Muzycznego im. D. Baduszkowej w Gdyni. W roku 2015 ukończył studia śpiewu solowego na wydziale wokalno-aktorskim Akademii Muzycznej w Gdańsku. Od roku 2016 jest solistą Opery Nova w Bydgoszczy, gdzie wykonuje m.in. partie: Mefistofelesa w Fauście Ch. Gounoda, Figara w Weselu Figara i Guglielma w Così fan tutte W. A. Mozarta, Dulcamary w Napoju miłosnym G. Donizettiego, Colline w Cyganerii G. Pucciniego oraz Zbigniewa w Strasznym Dworze S. Moniuszki.

Jako solista gościnny wystąpił na scenach Polskiej Opery Królewskiej w Warszawie (Zbigniew w Strasznym Dworze S. Moniuszki), Opery na Zamku w Szczecinie (Guglielmo w Così fan tutte W. A. Mozarta) oraz Opery Bałtyckiej w Gdańsku (Colline w Cyganerii G. Pucciniego). Koncertuje w kraju i za granicą wykonując repertuar operowy, pieśniarski oraz oratoryjno-kantatowy. Jest laureatem III nagrody 53. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Antonína Dvořáka w Karlovych Varach (2018).

https://www.janusz-zak.com

Repertuar

W Operze Nova wykonuje następujące partie:

Recenzje

Wielkie brawa należały się zdecydowanie Januszowi Żakowi (bas-baryton) za rolę Mefistofelesa. To był rzeczywiście popis umiejętności wokalnych i aktorskich. Jego diabelskie wcielenie mieniło się odcieniami interpretacji roli. Był momentami demoniczny, momentami sarkastyczny. Żak był wyrachowany, zimny niczym polityk grający nawet na najpodlejszych emocjach wyborców czy nieetyczny prawnik chcący wycisnąć ze swoich klientów ostatni grosz. Jednocześnie potrafił w swojej roli zawrzeć pewien dystans i poczucie humoru. To nie był Mefistofeles z piekła rodem. Raczej diabeł, którego możemy spotkać niemal codziennie. W każdym z nas.
Jacek Glugla

Z kolei Janusz Żak jako Zbigniew uosabia mężczyznę o silnym, zdecydowanym usposobieniu, i aktorsko znakomicie kontrastuje charaktery obu braci. Kreowaną postać buduje przede wszystkim głosem, zachwycając publiczność jego barwą, pięknem oraz skalą.
Ilona Słojewska, "Dziennik Teatralny"

O tym, jak bardzo arie tej opery wyrażają uczucia czy tęsknoty wobec innych osób, przekonuje również Janusz Żak w roli Figara. Zanim jednak porwał publiczność arią Non più andrai, farfallone amoroso skierowaną do Cherubina, w duetach z Zuzanną w akcie I, świetnie wyczuwa rytmiczną zwięzłość i taneczną melodykę, która jest niczym lustro dla jego beztroskich emocji. Już w tej scenie artysta definiuje się jako spontaniczny i wyrazisty charakter. Żak dysponujący głębokim i przyjemnie brzmiącym barytonem urzekał w każdej arii. Niezaprzeczalnym atutem tego artysty są również bardzo dobre predyspozycje aktorskie oraz sceniczny urok osobisty.
Ilona Słojewska, Dziennik Teatralny Bydgoszcz, 29 kwietnia 2017